Dansen als medicijn
door Monique Sajet
Mijn opa heeft een kast vol interessante potjes in zijn knusse woonkamer. Als jong meisje vraag ik wat erin zit. Allemaal pillen, maar ik slik die troep niet, zegt hij, mijn medicijnen zijn lekker eten, humor en de allerkleinste briljantjes die ik ooit gezien heb, die hij bewaart in luciferdoosjes. Ik heb mijn opa niet vaak ontmoet.
Mijn moeder is naar Italie vertrokken toen ik vier jaar was. Als we in Nederland terug zijn, zie ik mijn opa maar drie keer, wat een grote indruk op mij maakt. Hij maakt zich geen zorgen over de dood. Tuberculose is zijn redding tijdens de oorlog en hij zegt; ik word 80. Kort na zijn tachtigste verjaardag krijg ik een bericht; mijn Joodse opa Sajet is er niet meer. Door zijn verhalen geloof ik niet zo in pillen.
Door te dansen schud ik ieder weekend de overtollige stress van mij af. Tot ik moeder word.
Als werkende moeder stop ik met dansen en krijg last van allerlei pijntjes in mijn lijf. Op de tafel bij de fysio begrijp ik het pas: ik dans niet meer, daarom heb ik last van mijn rug. Maar ja, een moeder in de disco dat kan toch niet? Dan ontdek ik biodanza en begrijp het direct, dansen geneest mij.
Ja, je leest het goed, dansen is mijn medicijn. Een gezond alternatief voor al die chemische brouwsels van geld graaiende farmaceuten. Door de verhalen van mijn opa ervaar ik een afkeer van medicijnen. Besef dat pillen vaak meer onderdrukt dan de echte oorzaak aanpakt. Bewegen op muziek werkt dieper door in je lijf. Door biodanza herschrijf je je geschiedenis op een positieve wijze en overschrijf je je cellen. Na enige tijd biodanza beoefenen word je vitaler, sensueler, creatiever en affectief. Het knuffelhormoon oxytocine wordt aangemaakt, waardoor je je gelukkig voelt en geneest van beschavingsziekten.
Sinds 2014 geef ik biodanza en zie ik mijn deelnemers groeien en bloeien, soms gooien ze het roer om en kiezen voor een vak wat ze echt leuk vinden en genezen ze van kwaaltjes.
Ja, biodanza is magisch, een gezond medicijn.